مبل لاوست

دلیل نامگذاری مبل لاوست

یک مبل لاوست نام خود را از نزدیک نگه داشتن دو نفر به یکدیگر گرفته است. این صندلی دو نفره که برای اولین بار در قرن هفدهم اختراع شد، برای زنانی که لباسهای بزرگ و حلقه ای می پوشیدند در نظر گرفته می شد تا بتوانند راحت بنشینند.

هنگامی که آنها برای اولین بار وارد شدند، شکل “S” داشتند و مردم رو به روی یکدیگر بودند در حالی که به اندازه کافی نزدیک بودند تا بتوانند دست یکدیگر را بگیرند. آنها برای مکالمات صمیمی عالی بودند و نام لاوست از اینجا رایج شد. آنها اغلب برای زوج هایی که خواستگاری می کردند مورد استفاده قرار می گرفت. از قرن هفدهم برای موارد رمانتیک و عاشقانه مورد استفاده قرار گرفت و محبوبیت بیشتری یافت.

لاوست های قرن هفدهم با روکش مبلمان و کوسن های امروزی طراحی نمی شدند. بیشتر آنها از چوب ساخته می شد و بسیار ساده به نظر می رسند. صندلی ها بزرگتر از صندلی های معمولی بودند که اجازه می دادند زنان با لباس های بزرگ بتوانند روی آن راحت بنشینند.

با گذشت زمان، مد قرن 18 و 19 شاهد کوتاه شدن و کاهش سایز لباس خانمها بود. آنها دریافتند که با وجود لاوست به صندلی کمتری نیاز دارند و آن را فرصتی برای نشستن با شخص دیگری دیدند. لاوست همچنین گفتگوی صمیمی تر و خصوصی تری ایجاد می کند.

هنجارهای اجتماعی در این مدت به نجابت بالایی نیاز داشتند. این چیدمان نشستن باعث می شد که یک زوج در حال خواستگاری ضمن حفظ یک تصویر و جلوه مناسب، از نزدیک صحبت کنند. صندلی های عشق فقط در خانه های مردم کلاس بالا موجود بودند و آنها به نمادی از نخبه سالاری تبدیل شدند.

انقلاب صنعتی قرن نوزدهم گسترش ثروت را در بین جمعیت بیشتری از مردم آغاز کرد. به همین دلیل، لاوست ها محبوبیت بیشتری پیدا کردند و در خانه های بیشتری دیده شدند. آنها یک اقدام عالی برای صرفه جویی در فضا بودند.

لاوست ها به سبک توماس چیپندیل ساخته شدند کسی که نسخه های اصلی را خلق نمود. ویژگی سبک Chippendale چوب تیره و کنده کاری های پیچیده با نقوش انگلیسی و چینی است. سبک گوتیک و آنتیک امروزه نیز در طراحی مبلمان وجود دارد.

در دهه 1940 لاوست ها به سبک بودوئر تکامل یافتند. این سبک اغلب مخصوص تبلیغات بود و حس عاشقانه ای داشت. پشتی های آنها مانند صندلی های معمولی بود اما یک پارچه آویخته ای نیز زیر آن را می پوشاند.

سبک جدیدتر لاوست در عین حال که کاربردی و شیک بود، هنوز هم یک حس عاشقانه را القا می کرد. خانه های انگلیسی آنها را به عنوان نمادی از کلاس معرفی می کردند و اغلب در اتاق های لباس و راهروها به کار برده می شدند.